ZABIEG HIRUDOTERAPII
ZABIEG HIRUDOTERAPII
Aby dobrze przygotować się do zabiegu hirudoterapii (terapii pijawkami), warto:
- Unikać perfum, balsamów i kremów w dniu zabiegu – pijawki mogą nie chcieć się przyssać.
- Nie pić alkoholu ani kawy na 24 godziny przed zabiegiem – mogą rozrzedzać krew.
- Zjeść lekki posiłek ok. 1–2 godziny przed terapią – nie przychodź na czczo.
- Załóż wygodne ubranie, umożliwiające łatwy dostęp do miejsca zabiegu.
- Poinformuj terapeutę o chorobach, lekach i alergiach – zwłaszcza o lekach przeciwzakrzepowych.
- Dobrze też psychicznie nastawić się na relaks – to naturalna, często bardzo skuteczna metoda terapii.
(Zastosowanie pijawki lekarskiej – Hirudo medicinalis)
• Miejsca po przyłożeniu pijawek mogą krwawić przez kilka do kilkunastu godzin, co wynika z
działania substancji przeciwzakrzepowych zawartych w ślinie pijawki, takich jak hirudyna.
• Po zabiegu mogą wystąpić miejscowe objawy, takie jak zaczerwienienie, obrzęk, świąd, uczucie
pieczenia, ból oraz niewielkie krwiaki.
• W niektórych przypadkach mogą wystąpić reakcje alergiczne, w tym rzadko reakcje uogólnione.
• Istnieje ryzyko powstania trwałych lub przejściowych zmian skórnych, takich jak blizny,
przebarwienia, zagłębienia lub stwardnienia w miejscu ugryzienia.
• W przypadku nieprzestrzegania zasad higieny pozabiegowej istnieje ryzyko miejscowego
zakażenia.
• W rzadkich przypadkach mogą wystąpić objawy ogólnoustrojowe, takie jak podwyższona
temperatura ciała, dreszcze, złe samopoczucie lub zawroty głowy.
Fizjoterapia uroginekologiczna – zadbaj o swoje zdrowie intymne
Fizjoterapia uroginekologiczna – zadbaj o swoje zdrowie intymne
Fizjoterapeuta uroginekologiczny zajmuje się zarówno leczeniem, jak i profilaktyką problemów
zdrowotnych związanych z układem moczowo-płciowym. Jego celem jest również przywrócenie
równowagi w obrębie mięśni i powięzi, co ma kluczowy wpływ na prawidłowe funkcjonowanie
narządów miednicy mniejszej.
Kiedy warto udać się do fizjoterapeuty uroginekologicznego?
Wizyta u fizjoterapeuty uroginekologicznego może być wskazana w przypadku:
o Trudności z kontrolowaniem moczu (nietrzymanie moczu),
o Bólu w obrębie miednicy, pleców czy okolic genitalnych,
o Zmian w funkcjonowaniu narządów miednicy po porodzie,
o Problemy z aktywnością seksualną (ból, dyskomfort),
o Obniżenie narządów miednicy,
o Bóle menstruacyjne lub związane z endometriozą.
Fizjoterapia uroginekologiczna jest skuteczną, bezpieczną i mało inwazyjną metodą, która może
znacząco poprawić jakość życia kobiet, zapewniając im komfort oraz zdrowie w sferze intymnej.
Zakres konsultacji uroginekologicznych
Podczas konsultacji fizjoterapeutka :
o Przeprowadzi szczegółowy wywiad medyczny, aby poznać Twoje dolegliwości, historię
zdrowotną oraz styl życia, który może wpływać na Twoje samopoczucie.
o Wykona badanie manualne, obejmujące powłoki brzuszne, miednicę, kręgosłup, przeponę
oraz żebra, by dokładnie ocenić stan Twojego ciała.
o Opcjonalnie – przeprowadzi badanie per vaginam (przezpochwowe), ale tylko w
określonych wskazaniach i po uzyskaniu Twojej zgody.
o Poprowadzi indywidualnie dobraną terapię, dopasowaną do Twoich potrzeb i dolegliwości
związanych z kręgosłupem, miednicą, powłokami brzusznymi, lub zaleci terapię
przezpochwową, jeśli będzie to konieczne.
o Nauczy Cię odpowiednich ćwiczeń, które pomogą Ci zwiększyć świadomość ciała oraz
poprawić funkcjonowanie mięśni dna miednicy.
o Przedstawi dalszy plan terapii oraz przekaże zalecenia dotyczące kolejnych kroków w
leczeniu.
Przebieg pierwszej wizyty
Na pierwszej wizycie skoncentrujemy się na dokładnym poznaniu Twoich potrzeb i oczekiwań. W
tym celu:
1. Przeprowadzimy szczegółowy wywiad, który pozwoli nam zrozumieć Twoje dolegliwości,
historię zdrowotną oraz styl życia.
2. Omówimy cele terapii i określimy, jak możemy je osiągnąć w sposób jak najbardziej
dopasowany do Twojego ciała.
Następnie przeprowadzimy ocenę funkcjonalną, która obejmuje:
o Analizę postawy ciała,
o Ocenę wzorców ruchowych,
o Badanie napięcia mięśniowego,
o Ocenę funkcji mięśni dna miednicy.
Dzięki temu podejściu, będziemy mogli zaplanować kompleksową terapię, która skutecznie
odpowie na Twoje potrzeby zdrowotne.
O co zapytamy podczas wywiadu?
Podczas pierwszej wizyty, fizjoterapeutka lub fizjoterapeuta przeprowadzi szczegółowy wywiad, aby
dokładnie poznać Twoje potrzeby i dobrze dobrać terapię. W trakcie rozmowy poruszymy
następujące tematy:
o Częstotliwość oddawania moczu w ciągu dnia.
o Ilość spożywanych płynów oraz ich rodzaj (np. kawa, herbata, woda).
o Charakter strumienia moczu – czy jest on normalny, czy może osłabiony.
o Problemy z układem pokarmowym – czy występują zaparcia, hemoroidy lub inne
dolegliwości.
o Dolegliwości bólowe w obrębie miednicy – np. ból w okolicy krzyża, krocza, narządów
płciowych.
o Aktywność seksualna – zapytamy o ewentualne dolegliwości bólowe związane z
współżyciem, szczególnie w jakich pozycjach i kiedy ból się pojawia.
o Przebieg menstruacji, ciąży, porodu oraz jak te wydarzenia wpłynęły na Twoje zdrowie.
o Historia urazów i złamań, które mogą mieć wpływ na Twoje samopoczucie.
o Nawyki dnia codziennego – np. sposób siedzenia, podnoszenia ciężarów, aktywność
fizyczną.
Badanie per vaginum – co warto wiedzieć?
Badanie per vaginum, znane również jako badanie przezpochwowe, to jeden z ważniejszych
elementów diagnostyki w fizjoterapii uroginekologicznej. Polega na wprowadzeniu palca do pochwy
w celu dokładnej oceny stanu mięśni dna miednicy, narządów miednicy mniejszej oraz innych
struktur, które mają kluczowe znaczenie dla zdrowia układów moczowego, płciowego i
pokarmowego.
Badanie przeprowadzone jest tylko za zgodą pacjentki
Cel badania
Badanie to jest stosowane w diagnostyce i terapii schorzeń uroginekologicznych, takich jak:
o Nietrzymanie moczu,
o Obniżenie narządów miednicy,
o Zaburzenia funkcji seksualnych,
o Dyskomfort w okolicach narządów płciowych (np. ból podczas stosunku, uczucie ciężkości),
o Niewłaściwe napięcie mięśni dna miednicy,
o Problemy związane z bliznami pooperacyjnymi (np. po cesarskim cięciu).
Jak przebiega badanie?
1. Przygotowanie: Badanie odbywa się w komfortowych warunkach, zwykle w pozycji leżącej z
ugiętymi nogami. Cały proces jest przeprowadzany w sposób dyskretny, z zachowaniem
pełnej intymności i szacunku dla pacjentki.
2. Przebieg: Fizjoterapeuta wprowadza jeden palec do pochwy, aby ocenić napięcie,
elastyczność oraz funkcjonowanie mięśni dna miednicy. Badanie może obejmować również:
o Sprawdzenie ruchomości narządów miednicy,
o Ocenę stopnia obniżenia narządów,
o Zbadanie napięcia tkanek w okolicach blizn pooperacyjnych (np. po cesarskim cięciu).
3. Zgoda pacjentki: Ważne jest, aby pacjentka wyraziła zgodę na badanie. Zawsze
przeprowadzane jest ono w sposób delikatny i z pełnym poszanowaniem granic komfortu
osoby badanej.
Warto pamiętać
Badanie jest w pełni bezpieczne i przeprowadzane w sposób delikatny przez wykwalifikowanego
specjalistę. W trakcie wizyty pacjentka ma pełną kontrolę nad przebiegiem badania i może w każdej
chwili zgłosić jakiekolwiek obawy czy dyskomfort.
Zgoda na badanie z zakresu fizjoterapii uroginekologicznej oraz badanie przezpochwowe
Trakcja odcinka lędźwiowego kręgosłupa przy użyciu Triton DTS
Trakcja odcinka lędźwiowego kręgosłupa przy użyciu Triton DTS jest stosowana w różnych przypadkach klinicznych. Oto jej główne zastosowania, poparte badaniami naukowymi:
1. Zmniejszenie bólu pleców
Redukuje nacisk na nerwy i krążki międzykręgowe, co łagodzi ból dolnej części pleców (Chou et al., 2016).
2. Leczenie rwy kulszowej
Pomaga w przypadku ucisku na nerw kulszowy, zmniejszając ból promieniujący do nóg (Gudavalli et al., 2017).
3. Odciążenie krążków międzykręgowych
Zwiększa przestrzeń międzykręgową, co może pomóc w regeneracji uszkodzonych dysków (Beattie et al., 2008).
4. Poprawa ruchomości kręgosłupa
Umożliwia większy zakres ruchu w dolnym odcinku pleców poprzez rozluźnienie mięśni i więzadeł (Borman et al., 2003).
5. Leczenie przepukliny dyskowej
Może zmniejszać wysunięcie jądra miażdżystego, co odciąża struktury nerwowe (Kamanli et al., 2005).
6. Poprawa krążenia w kręgosłupie
Zwiększa dopływ składników odżywczych do dysków, wspomagając ich regenerację (Cyriax, 1982).
7. Alternatywa dla operacji
Może być stosowana jako metoda zachowawcza u pacjentów unikających interwencji chirurgicznej (Apfel et al., 2010).
https://global-med.center/wp-content/uploads/2025/02/Trakcja-Triton-6E-1.mp4
Zespół ciasnoty udowo-panewkowej (FAI)
to schorzenie stawu biodrowego, w którym dochodzi do konfliktu między głową kości udowej a panewką stawu biodrowego. Może prowadzić do bólu, ograniczenia ruchomości oraz uszkodzenia chrząstki i obrąbka stawowego. Kluczowe dla pacjentów z FAI jest kompleksowe podejście terapeutyczne, które poprawia funkcję bioder i zmniejsza dolegliwości bólowe.
Regularne ćwiczenia odgrywają istotną rolę w leczeniu FAI. Wzmacniają mięśnie, stabilizują staw biodrowy, poprawiają mobilność i zmniejszają napięcia w okolicznych strukturach. Zaleca się wykonywanie ćwiczeń 3–4 razy w tygodniu, dostosowując intensywność do indywidualnych możliwości.
Program ćwiczeń dla pacjentów z FAI
- Ćwiczenia wzmacniające
Mają na celu zwiększenie siły mięśni pośladkowych i stabilizujących biodra:
- Mostek biodrowy (Glute Bridge) – Leżenie na plecach, biodra unoszone do góry.
3 serie po 10–12 powtórzeń.
- Mostek biodrowy jednonóż (Single-Leg Glute Bridge) – Jedna noga uniesiona, biodra unoszone.
3 serie po 10 powtórzeń na stronę.
- Martwy ciąg na jednej nodze (Single-Leg Deadlift) – Pochylanie tułowia w pozycji na jednej nodze.
3 serie po 8–10 powtórzeń na stronę.
- Przysiady z gumą (Banded Squats) – Guma nad kolanami, przysiady w kontrolowanym tempie.
3 serie po 12–15 powtórzeń.
- Stabilizacja tułowia i bioder
Pomaga w poprawie równowagi i kontroli ruchu:
- Deska boczna (Side Plank) – Pozycja boczna, biodra unoszone.
2–3 serie po 20–30 sekund.
- Deska z unoszeniem nogi (Plank with Leg Lift) – Naprzemienne unoszenie nóg w pozycji deski.
3 serie po 8–10 powtórzeń.
- Martwy robak (Dead Bug) – Leżenie na plecach, naprzemienne ruchy nóg i ramion.
3 serie po 10–12 powtórzeń.
- Stanie jednonóż na poduszce równoważnej (Balance on Cushion) – Ćwiczenie równowagi.
2–3 serie po 20–30 sekund na stronę.
- Rozciąganie i mobilizacja
Pomaga zmniejszyć napięcia i poprawić zakres ruchu:
- Rozciąganie zginaczy bioder (Hip Flexor Stretch) – Klęk jednonóż, biodra delikatnie przesuwane do przodu.
3 razy po 20–30 sekund.
- Rozciąganie pośladków (Figure-4 Stretch) – Leżenie na plecach, noga skrzyżowana.
3 razy po 20–30 sekund.
- Rozciąganie IT Band (IT Band Stretch) – Skrzyżowanie nóg, pochylanie tułowia.
3 razy po 20–30 sekund.
- Mobilizacja biodra na czworakach (Hip Rocking) – Na czworakach, ruchy bioder w przód i w tył.
3 serie po 10–12 ruchów.
- Ćwiczenia poprawiające rotację bioder
Pomagają zwiększyć kontrolę i zakres rotacji w stawie biodrowym:
- Rotacja biodra w pozycji siedzącej (Seated Hip Rotations) – Kolana przesuwane do wewnątrz i na zewnątrz.
3 serie po 10–12 powtórzeń.
- Mobilizacja z taśmą (Banded Hip Mobilization) – Taśma na biodrze, ruchy w różnych kierunkach.
3 serie po 10–15 sekund.
- Rotacja z oporem (Resisted Hip Rotations) – Guma na kostkach, kontrolowana rotacja bioder.
3 serie po 12–15 powtórzeń.
- Pozycja gołębia (Pigeon Pose) – Jedno kolano z przodu, druga noga wyprostowana.
3 razy po 20–30 sekund.
Wskazówki i uwagi
- W trakcie ćwiczeń należy zwracać uwagę na prawidłową technikę, aby uniknąć dodatkowych przeciążeń.
- Dołączone ilustracje przedstawiają prawidłowy sposób wykonania wybranych ćwiczeń.
- W przypadku odczuwania bólu lub trudności warto skonsultować się z fizjoterapeutą.
Pamiętaj! Regularność i systematyczność to klucz do poprawy funkcji biodra oraz zmniejszenia objawów FAI.
Proces gojenia się blizn pooperacyjnych na poziomie komórkowym
Gojenie blizn pooperacyjnych to skomplikowany proces regeneracji, który obejmuje szereg etapów, w których różne komórki i mechanizmy działają na rzecz odbudowy tkanek. Zrozumienie tego procesu na poziomie komórkowym pomoże wyjaśnić, jak przebiega gojenie, w tym faza przebudowy kolagenu, oraz w jaki sposób masaż może wpłynąć na ten proces.
1. Fazy gojenia rany pooperacyjnej
Gojenie się blizny pooperacyjnej przebiega w czterech głównych fazach:
- Faza zapalna (od 1 do 5 dni)
- Ta faza rozpoczyna się zaraz po urazie i trwa przez pierwsze dni. Jej celem jest oczyszczenie rany z zanieczyszczeń oraz przygotowanie tkanek do dalszej naprawy.
- Komórki zaangażowane w tę fazę to przede wszystkim neutrofile, które usuwają bakterie i inne zanieczyszczenia, oraz makrofagi, które oczyszczają ranę i inicjują proces naprawy.
- Mediatory zapalne (np. cytokiny, prostaglandyny) są uwalniane, aby koordynować odpowiedź immunologiczną.
- Faza proliferacyjna (od 3 do 21 dni)
- W tej fazie następuje tworzenie nowej tkanki, w tym formowanie tzw. „tkanki ziarninowej”. Komórki nabłonkowe zaczynają pokrywać ranę, a fibroblasty produkują kolagen i inne składniki macierzy pozakomórkowej.
- Fibroblasty są kluczowe w produkcji kolagenu, który tworzy sieć strukturalną, zapewniającą stabilność blizny. Tworzą się także naczynia krwionośne (angiogeneza), co poprawia odżywienie nowo tworzących się tkanek.
- Przebudowa kolagenu: Początkowo fibroblasty produkują głównie kolagen typu III, który jest mniej stabilny i elastyczny. Z biegiem czasu (w trakcie fazy przebudowy) zaczynają produkować bardziej wytrzymały kolagen typu I.
- Faza przebudowy (od 21 dni do 2 lat)
- Faza ta jest najdłuższa i może trwać nawet kilka lat, w zależności od wielkości i głębokości rany. W tym czasie kolagen ulega dalszej reorganizacji i remodelowaniu, co prowadzi do zmniejszenia grubości blizny oraz poprawy jej struktury.
- Przebudowa kolagenu: Kolagen typu III, który początkowo dominował w ranie, jest stopniowo zastępowany przez bardziej wytrzymały kolagen typu I. Fibroblasty przekształcają się w miofibroblasty, które pomagają w procesie kurczenia się blizny (zmniejszania jej objętości). W wyniku tego procesu blizna staje się bardziej zbita i mniej widoczna, chociaż nigdy nie osiągnie całkowitej wytrzymałości i elastyczności zdrowej skóry.
- Faza końcowa (stabilizacja)
- Gdy proces przebudowy kolagenu dobiega końca, blizna osiąga swoje ostateczne kształty i właściwości. Zwykle jest to okres po około 1–2 latach od operacji, chociaż zmiany w strukturze blizny mogą zachodzić przez całe życie, szczególnie w przypadku blizn keloidowych czy hipertroficznych.
2. Wpływ masażu na proces gojenia blizn
Masaż blizn, zwłaszcza w fazie przebudowy, może znacznie przyspieszyć proces gojenia, poprawiając zarówno wygląd blizny, jak i jej funkcjonalność. Regularny masaż może pomóc w kilku aspektach procesu gojenia:
- Zwiększenie elastyczności skóry: Masaż wspomaga rozluźnienie struktury kolagenowej, co może pomóc w poprawie elastyczności blizny. Kolagen w bliznach jest często uporządkowany w sposób mniej elastyczny niż w normalnej skórze, dlatego masaż może przyczynić się do poprawy ruchomości w miejscu blizny.
- Redukcja blizn: Regularne stosowanie masażu może zminimalizować ryzyko tworzenia się blizn keloidowych lub hipertroficznych, ponieważ wpływa na równomierne rozmieszczenie kolagenu oraz zmniejsza nadmierne napięcie w obrębie blizny.
- Poprawa ukrwienia: Masaż stymuluje mikrokrążenie w okolicach blizny, co przyspiesza dostarczanie składników odżywczych do tkanek oraz usuwanie produktów przemiany materii. To poprawia proces regeneracji.
- Zmniejszenie bólu i swędzenia: Masaż może także zmniejszyć uczucie napięcia, bólu i swędzenia, które często towarzyszą procesowi gojenia się blizny.
3. Zalecenia dotyczące masażu blizn
- Czas rozpoczęcia masażu: Masaż można zacząć stosować po zakończeniu fazy zapalnej i po wytworzeniu tzw. tkanki ziarninowej (zwykle po około 2-3 tygodniach). Należy upewnić się, że rana jest w pełni zagojona i nie ma oznak infekcji.
- Częstotliwość masażu: Masaż blizny powinien być wykonywany regularnie, najlepiej 2–3 razy dziennie. Regularność jest kluczowa, aby osiągnąć najlepsze efekty w redukcji blizny.
- Intensywność masażu: Masaż powinien być delikatny, zwłaszcza w początkowych etapach. Zbyt mocne naciskanie na bliznę może prowadzić do podrażnienia skóry lub uszkodzenia młodego kolagenu. Z czasem intensywność masażu można stopniowo zwiększać. Można stosować różne techniki, takie jak:
- Delikatne głaskanie: Na początek, aby rozluźnić okolice blizny.
- Określony nacisk: Stopniowo wprowadzaj delikatny nacisk w celu rozluźnienia twardych, zgrubiałych miejsc w obrębie blizny.
- Ruchy okrężne i masowanie wzdłuż linii blizny: Pomogą w poprawie ukrwienia i przekształceniu kolagenu.
- Czas trwania masażu: Masaż powinien trwać od 5 do 10 minut na jedno miejsce, w zależności od wrażliwości skóry. Ważne jest, aby skóra nie była nadmiernie podrażniona ani zaczerwieniona po zabiegu.
4. Podsumowanie
Gojenie się blizn pooperacyjnych to proces wieloetapowy, który wymaga współpracy wielu komórek i mediatorów, aby przywrócić skórze jej funkcję i strukturę. Przebudowa kolagenu, zwłaszcza w fazie regeneracji, jest kluczowa dla ostatecznego wyglądu i funkcjonalności blizny.
Prawidłowa blizna po zagojeniu, powinna być miękka tzn. że w momencie gdy bierzemy skórę w rękę, w miejscu gdzie jest blizna i ściskamy nie powinniśmy niczego wyczuwać, jej struktura pod palcem powinna być zbliżona do skóry, która nie była wcześniej uszkodzona.
Blizna, na którą powinniśmy zwrócić uwagę to taka, która pod naszym palcem wyczuwana jest jako twarda, nieelastyczna struktura, której różne mobilizacje mogą być odczuwane jako nieprzyjemne.
Akupunktura umożliwia zmiękczenie takiej blizny, jej uelastycznienie oraz uwolnienie powstałych zrostów. Nakłucia drobnymi igłami stymulują jej przebudowę. Należy pamiętać, że im większa blizna, tym dłużej będzie trwało leczenie.
Masaż i akupunktura zwłaszcza w fazie przebudowy, mogą pomóc w przyspieszeniu tego procesu, poprawiając elastyczność skóry, zmniejszając ryzyko powstawania blizn keloidowych oraz poprawiając ukrwienie. Regularny, delikatny masaż, wykonywany zgodnie z zaleceniami, może znacząco przyczynić się do poprawy jakości procesu gojenia się blizn pooperacyjnych.